داربستی با غلظت متغیر اکسیژن برای غضروف و استخوان ساخته شد

به گزارش روز دوشنبه دانشگاه صنعتی امیرکبیر، ساجده خورشیدی دانش آموخته دکترای دانشکده مهندسی پزشکی گرایش بیومتریال و مجری طرح «طراحی و ساخت داربست با غلظت متغیر اکسیژن برای کاربرد در فصل مشترک غضروف-استخوان» با بیان اینکه غضروف و استخوان از منظر متابولیکی کاملاً با یکدیگر متفاوت هستند، بیان کرد: میزان اکسیژن یکی از مهم ترین پارامترهای متابولیکی متفاوت در غضروف و استخوان به شمار می رود اما تاکنون میزان اکسیژن به عنوان عامل تعیین کننده بر رفتار سلول های مستقر در ناحیه فصل مشترک غضروف-استخوان ارزیابی نشده است.

وی با اشاره به هدف اجرای این پروژه گفت: هدف از اجرای این پروژه، تهیه داربست هیدروژل/ذره با تغییرات تدریجی عامل اکسیژن رسان در راستای ضخامت داربست است.

این دانش آموخته دانشگاه امیرکبیر تاکید کرد: نتیجه این تحقیق منجر به ایجاد داربستی با گرادیانی از میزان اکسیژن برای شبیه سازی ناحیه فصل مشترک غضروف-استخوان می شود که یک گام رو به جلو برای درمان آسیب های استئوکندرال در بیماری هایی مانند استئوارتریت است.

خورشیدی با اشاره به چالش های اجرای این پروژه گفت: چالش اصلی در این پروژه، اندازه گیری میزان اکسیژن و بهینه سازی آن در طول ضخامت داربست بود.

وی با بیان اینکه نتایج این پروژه در حوزه پزشکی و بالینی قابلیت استفاده دارد، بیان کرد: زیست تقلیدی داربست، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری داربست گرادیانی تهیه شده از مزیت های این طرح به شمار می رود.

خورشیدی با بیان اینکه این طرح مشابه خارجی و داخلی ندارد، گفت: ایجاد داربست با گرادیانی از میزان اکسیژن تاکنون در پروژه‌های انجام شده مورد توجه قرار نگرفته است و ایده‌ای کاملا جدید است.

وی با اشاره به دیگر مزایای طرح گفت: امکان شبیه سازی فصل مشترک غضروف-استخوان، کمک به درمان آسیب های استئوکندرال، استفاده از پلیمرهای زیست سازگار و زیست تخریب پذیر، کمک به تمایز سلول های مزانشیمی به رده های غضروفی و استخوانی در یک ساختار واحد از دیگر مزایای این طرح به شمار می روند.

فارغ التحصیل دکترای دانشگاه صنعتی امیرکبیر عنوان کرد: محصول نهایی و بهینه شده این پروژه می تواند به صورت بالینی برای درمان آسیب های استئوکندرال استفاده شود.